Η έκθεση παρουσιάζει  λειτουργικά ομοιώματα  των υδροκίνητων μηχανών που επινοήθηκαν για την άλεση των καρπών-οι νερόμυλοι, την πρίση των ξύλων- τα νεροπρίονα ,  και την πίληση (πύκνωση) των μάλλλινων υφαντών –οι νεροτριβές  κα τα μαντάνια,    απαλλάσσοντας  τον άνθρωπο από τον μόχθο των  αντίστοιχων χειρωνακτικών εργασιών.  Η έκθεση αυτή, προπομπός του τριθεματικού κύκλου των μονίμων εκθέσεων του Μουσείου, αποσκοπεί  στην  ανάδειξη της τεχνολογίας ως παραμέτρου παραγωγής του πολιτισμού. Με εξαίρεση των νερόμυλο, που ανάγεται στον 1ο  προχριστιανικό αιώνα , οι άλλες δύο μηχανές πρωτοεμφανίζονται στον δυτικό Μεσαίωνα  (το μαντάνι) και την Αναγέννηση (το νεροπρίονο), ενώ στον ελληνικό χώρο καταγράφονται από τον 19ο αιώνα. Καθώς με  τη διάχυσή τους διαδίδεται η ιδέα της μηχανής,  γίνεται φανερό ότι η σημασία τους υπερβαίνει τη χρηστική τους αξία  και αποκτά τη διάσταση οριακού ανθρωπολογικού γεγονότος. Τα   διάσπαρτα  έως τη δεκαετία του 1960 υδροκίνητα εργαστήρια στην ύπαιθρο  και στα aστικά κέντρα αποτελούν  μνημεία της τεχνολογίας και τεκμήρια ευφυΐας του ανθρώπου, που εξαγγέλλουν την εποχή της μηχανής –την  τρίτη  καμπή στην ιστορία του είδους μας, μετά την οικειοποίηση της φωτιάς και την  επινόηση της γεωργίας . Αποκαθιστώντας το χαμένο κύρος αυτών των διάσπαρτων στην ύπαιθρο εργαστηρίων και μέσα από τις «ανασυνθέσεις» της ζωής του μυλωνά, του πριονά και του ντριστιλιέρη-μπαταντζή, γίνεται κατανοητό γιατί τα εργαστήρια αυτά αποτελούν μνημεία του πολιτισμού και της τεχνολογίας, άξια να ερευνηθούν και να διασωθούν. Η παραδοσιακή τεχνολογία παίρνει τη θέση που της αρμόζει σε ένα σύγχρονο Λαογραφικό Μουσείο.